Teraz czytasz...
Walia i jej smaczna kuchnia, piwo i kolejka zębata
X Targi Ekostyl | reklama | Biokurier.pl
X Targi Ekostyl | reklama | Biokurier.pl

Walia i jej smaczna kuchnia, piwo i kolejka zębata

Avatar photo

Jeśli na mapie turystycznej pojawia się Walia, zapraszamy do odwiedzenia jej północnej części. To tam znajduje się najwyższy szczyt tego terenu. Warto z perspektywy ichniejszej „Śnieżki”, czyli Snowdon, podziwiać ten zakątek Wielkiej Brytanii. Szczyt można zdobyć w sposób tradycyjny, korzystając z jednego z sześciu szlaków górskich, albo też wjechać nań przy pomocy kolei zębatej.

W Polce niezbyt często pojawiają się informacje o kolei zębatej. Nie tylko dlatego, że u nas od lat 30. XX wieku nie funkcjonuje żadne połączenie wykorzystujące tego typu rozwiązanie. Do 1934 r. działała z Dzierżoniowa do Ścinawki Średniej Kolej Sowiogórska, która na 6-kilometrowym odcinku miała zamontowana szynę zębatą, ulokowaną między „normalnymi” szynami. Tego typu rozwiązanie stosuje się w sytuacji dużego nachylenia terenu, po której biegnie trasa kolejowa. Środkowa szyna zębata, na którą oddziałują zębate koła napędowe, działa hamująco podczas jazdy po stromym terenie.

Kolejką na szczyt

Kolej zębata ustąpiła miejsca kolejkom linowym lub połączeniom samochodowym. W Europie najwięcej linii kolei zębatej jest w Szwajcarii.
Kolejka Snowdon Mountain Railway to jedyna kolej zębata w Wielkiej Brytanii. Powstała w 1897 r. Zaczęła działać w Wielkanoc, jednak pierwszy wjazd na szczyt zakończył się wypadkiem: lokomotywa wypadła z szyn. Zginął jeden z pasażerów. Kolejka została zamknięta na rok, jednak od 1898 r. funkcjonuje niemal bez przerwy (z wyłączeniem II wojny światowej).

Trasa kolejki ma długość 7,5 km, podróż trwa 55 minut i pokonuje teren o różnicy 1000 m – od Llanberis (108 m) na szczyt Snowdon (1085 m). Połączenie jest jednotorowe, jest na nim 6 stacji. Z przyczyn bezpieczeństwa pociągi kursują co pół godziny. W ciągu roku korzysta z nich 150 000 osób (sam szczyt jest celem ok. 400 000 pieszych turystów).

Walia

Cały masyw Snowdon odgrywał w poprzednich wiekach dużą rolę w brytyjskiej wspinaczce górskiej. Wschodnia ściana została zdobyta pod koniec XVIII w. przez dwóch botaników, którzy szukali tam roślinności wysokogórskiej, natomiast północna dopiero pod koniec XIX w. Edmund Hillary trenował tam przed wyprawą na Mont Everest, który zdobył jako pierwszy w historii w 1953 r.

Snowdon to ponadto jedna z trzech gór, która należy do wyścigu National Three Peaks Challenge. Jego celem jest zdobycie w ciągu 24 godzin poza najwyższą góra Walii, również najwyższego szczytu Szkocji (Ben Nevis – 1348 m) oraz najwyższego wzniesienia Anglii (Scafell Pike – 978 m).

Smak walijskiej kuchni

Sama atrakcja w postaci wjazdu na szczyt zębatą kolejką i podziwianie okolicznych widoków nie sprawi, że przestaniemy myśleć o jedzeniu. Walijskie kulinaria kojarzą się z jagnięciną i porem, które jest uważane przez miejscowych za narodowe warzywo. Walia i jej kuchnia są pod wpływem dominującego na tych terenach rolnictwa, co tym samym oznacza, że nie można jej zaliczyć do lekkostrawnej.

Walia to też królestwo serów. Na stołach pojawiają się Caerphilly cheese, Fenni cheese, Llanboidy cheese, Red Devil oraz szczególnie aromatyczny cheddar o nazwie „Black Bomber„.

Śniadanie nie odbiega od tego, co serwuje się w Anglii. Oczywiście zawsze można podnieść jego rangę i stwierdzić, że jest ono „trzydaniowe”. Składa się z wszelkiego rodzaju musli (cereals), dań na ciepło, jajecznicy lub jaj sadzonych oraz warzyw. Do tego podaje się coś na słodko, czyli grzanki z marmoladą. Popołudniowa walijska herbatka to oczywiście tradycyjny rytuał jak na całych Wyspach. Do tego obowiązkowo serwuje się „bara brith”, ciasto z korzennymi przyprawami i suszonymi owocami, lub „welsh cakes”, małe ciasteczka z rodzynkami, cynamonem, kardamonem i goździkami z dodatkiem syropu z wysłodków, pieczone tradycyjnie na gorącym kamieniu (obecnie kamień zastępowany jest rozgrzaną patelnią).

Co jadają Walijczycy?

Najpopularniejszym daniem, podobnie jak w Anglii, jest „Fish & Chips” (ryba z frytkami). W Walii ceni się jagnięcinę z zimnym sosem miętowym, który jest bardzo rozpowszechniony w angielskiej kuchni. Jednak nic nie jest charakterystyczne dla walijskich dań jak „ceredigion cawl”. Jest to wyznacznik tamtejszej kuchni, spożywany praktycznie codziennie, choć zmienia się zależnie od pory roku, kucharza i regionu. To gotowane danie jednogarnkowe z wieprzowej i jagnięcej golonki, z dodatkiem marchwi, ziemniaków, brukwi, cebuli, pora, korzenia pasternaku oraz pietruszki i płatków owsianych.

Do rolniczych i wiejskich tradycji Walii odwołuje się z kolei danie „tatws pum munud” (ziemniaki pięciominutowe). Wbrew nazwie jest to danie jednogarnkowe, a czas jego przygotowania nie przekracza 5 minut. To tradycyjne danie walijskie, które dawniej niemal codziennie serwowano na wsi. Jadano też „faggots” – klopsy z wieprzowej lub jagnięcej wątroby z dodatkiem cebuli.

Zobacz także


Walijskie przekąski

Na koniec coś co zainteresuje osoby preferujące dietę bezmięsną. „Bara lawr” to danie typowo walijskie przygotowywane z wodorostów nori, podawane do śniadania lub do jagnięciny. Pieczone lub ugotowane wodorosty z dodatkiem soku pomarańczowego, soli i pieprzu, mogą być również prasowane i suszone.

Popularna jest też zupa z pora, która jest zabielana mąką i mlekiem („leek soup”). Podaje się ją z dodatkiem szynki i serem typu cheddar. Inną przekąską z dodatkiem tego sera jest „welsh rarebit„ (grzanka pieczona z masłem i pastą z sera wymieszanym z musztardą i piwem).

Alkohole w Walii

Pozostając przy temacie piwa, warto wspomnieć, że trunek ten ma w Walii stosunkowo niską zawartość alkoholu (3 proc.). Najczęściej jest to piwo typu ‚ale’ (piwo górnej fermentacji). Przeważnie produkowane jest w Wielkiej Brytanii, choć za sprawą kolonistów jest ono również znane w USA i w Australii.

„Ale” jest jasnobrązowe i charakteryzuje się małym nasyceniem dwutlenkiem węgla. Popularne są też wina jabłkowe, np. „Blaengawney Cider” lub „Gwynt y Ddraig”.

W Wali nie ma bogatej tradycji i kultury picia whisky. „Penderyn” to pierwsza „Single Malt Whisky” wytwarzana od 2004 r. po kilkudziesięcioletniej przerwie.

Ten serwis używa cookies. Korzystając z niego wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Sprawdź naszą politykę prywatności.

Żadne materiały z tej strony nie mogą być jakikolwiek sposób powielane bez pisemnej zgody redakcji.